نشد. یعنی اون نخواست. معین می‌گفت هیچوقت من رو اونقدر هیجانی و خوشحال ندیده بود. می‌گفت‌ تا حالا از هیشکی با ذوق حرف نزده بودم. می‌گفت شاید حست یه حس واقعی باشه. نمی‌دونم حسم یه حس واقعی بود یا نه ولی می‌دونم ازش خوشم می‌اومد. اگه روزی جایی خواستید کسی رو رها کنید قبلش بهش توضیح بدید. حق شماست. حقتون که کسی رو نخواید. اما حق طرف مقابلتونه که بدونه برای چی. اینجوری هزارتا فکر و خیال می‌کنه. هزار تا عیب نداشته رو می‌چسبونه به خودش. توضیح نداد منم توضیح نخواستم. می‌تونستم ازش بپرسم ولی‌نپرسیدم. شاید حسم یه حس واقعی نبود که وقتی رفت مویه و گریه و زجه سر ندادم. اره، شاید واقعی نبود که هیچ تلاشی برای بودنش نکردم. به هر حال که رفت بدون توضیح. شما هم‌ حق دارید برید. حق دارید از مدل لباس‌ پوشیدن، از مدل‌ خندیدن، از مدل راه رفتن، از دهن لقی طرف خوشتون‌ نیاد، شما هم حق دارید از ماهگرفتی طرف فرار کنید، حق دارید از رعایت نکردن قواعد دوستی لجتون بگیره. ولی قبلش بهش بگید. بهش بگید چرا‌ می‌رید. چرا یک شبه کنار گذاشتن رو انتخاب می‌کنید. بهش بگید. حداقل بهش فرصت درست کردن که نمی‌دید ولی بهش بگید. شاید اگه بلد بود خراب کنه، درست کردن رو هم بلد باشه.