مادر بزرگ مادریم همیشه میگفت:
مریم جون بعضی غم ها هم هستن که ریشه تو جونت دارن مادر،هرروز رشد میکنن و ریشه میدوونن.شاخو برگشون از تو نگات از چشات میزنه بیرون،ریشه شون میپیچه دور قلبت،بعضی وقتا خودت هرروز آبش میدی ،هرروز تقویتش میکنی،ولی همیشه هم این آبپاشه دست تو نیست،گاهی هم یکی دیگه این کارو برات میکنه!میگفت آبپاش رو ندین دست آدمای اطرافتون،بکَنین این علف هرز غم رو از تو دلاتون!بردارین دستتونو از گردن غم،میگفت شب که همیشه شب نمیمونه.شب وقتی صبح میشه که با خودت میگی دیگه سیاه تر از این‌نمیشه.ولی همون موقع است که صدای اذان بلند میشه و سپیده دم میزنه.میگفت مادر ،همون موقع که وسط خیابون از پیدا کردن یه سقف خسته شدی و میزنی زیر گریه بدون همون جاست که داری سیاهی رو رد میکنی و نزدیک نوری.مادر بزرگم میگفت غم نمیمونه.شب نمیمونه.سیاهی نمیمونه.بهم میگفت مریم‌جون از‌مادر پیرت‌بشنو و دلتو به پاییز‌نسپار.بعد هم کاسه ی انارِ دون شده رو هُل میداد طرفم و میگفت جای غم اناربخور مریم جون!
مادر بزرگ مادریم ۲۸ مهرماه ۱۳۷۳ از این دنیا رفت و من ۶۲ روز بعدش به این دنیا اومدم.اینارو مادر بزرگ مادری ذهنم بهم میگه.اون همیشه در حال انار دون کردن و نصیحت کردنه.درسته حرفای مادر بزرگ مادری ذهنم شبیه جمله ی حال بهم زنه،بهترین هارو برات ارزو دارم" هست ولی بلاخره مادربزرگه و احترامش واجب.بااین حال باید بگم هممون میدونیم حق با مامان بزرگ چروکیده ی ذهن منه.یا حداقل میخوایم فکرکنیم حق باهاشه.همیشه ته همه ی خستگی ها و نشدن هاست که گشایش اتفاق میوفته.دیدم که میگم.دقیقا وقتی طاقتم طاق شده و هرلحظه ممکنه شیشه ی میز رو تو سر خودم خرد کنم همکارم آدامسشو میندازه بیرون.پس سینه سپر کنیم.هم رو ندریم و کنار هم وایسیم.عقاید و افکار هم رو تو چشو چال هم نکنیم.دست هم رو بگیریم.خودمون رو خوب و ۲۳ میلیون آدم رو مغضوب علیه نبینیم تا نکه وضعیت درست شه بلکه فقط خودمون باهم مهربون باشیم.چونکه قراره دهنمون سرویس شه.نور و روزنه وگشایش این مزخرفات رو هم بریزین بیرون!
*خدایا تو که خودت میبینی منِ جوونِ تازه نو شکفته دغدغم در چه سطحیه.حداقل تواون دنیا یه جوب شیرکاکائو با ویفرشکلاتی نصیبم کن.بگین آمین.
(عارفه حتما میخوای بگی جوب شیرکاکائو مال تو بود و من یه جوب دیگه میخواستم ،ولی عزیزِ من ،نمیشه اینجا همه چیو گفت که ،حالا بذار یه ذره شیرکاکائو من بخورم، منم یه ذره از اونا به تو‌میدم،تانکر که نیستیم بلاخره ۲ ،۳ لیتر به من که میرسه!همین کارا رو میکنید خدا بهمون رحم نکرد و انداختمون تو ج.ا!)

بچه ها،مفتخرم اعلام کنم در هیچ کجای زندگیم بین آدم های مربوط به اون مکان اینقد محبوب نبودم که بین گروه کوهنوردیم محبوبم.گروه کهنوردی انتخاب کردم که مپرس :)))
شاید باورتون نشه ولی با وجود اینکه بهم گفتن 'تو(یعنی شخص بنده:)دیگه یه کوهنورد محسوب میشی' اما هیچکدوم از وسیله هاشو ندارم.هیچکدوم.اون هفته که از سرما مثل چی برخود میلرزیدم آقای شیری بادگیرشو داد به من! هی ازمن انکار که سردم نیست و نمیخوام و خودتون یخ مخ میکنید و هی از اون اصرار که پس این لرزش دست و سر و بدن از چیست؟
همچین قشنگ و نرم هوامو دارن هنوز :)))
حالا که یه ذره پز‌خودمو دادم اجازه بدید برم سراغ اصل مطلب که مزیت بخاریست.زمانی اون بالا هستید برای پایین اومدن نیاز به یک امید به زندگی قوی دارید.وگرنه هم دلتون‌میخواد تا صبح اون بالا بنشینید و هم‌اونقد خسته هستید که نای پایین اومدن ندارید.بلاخره اینکه هرکسی یک محبوب جانانه دارد و من چیپس را.هی به خودم وعده ی چیپس دادم که 'مریم جون اگه تا پایین تن یخ زدتو بکشی برات چیپس میخرم.'خلاصه آقا ما از میان صخره ها و خارها و سیل محبت گروه خودمونو کشیدم بیرون و بسته ی کتل چیپسی تهیه کردیم و به خونه ی شماره ی ۵‌خودمون رو رسوندیم.بسته ی چیپسِ خود را باز‌نموده و در‌کنار بخاری کوچکمان برزمین‌نشستیم. مثل چی درحال خوردن بودم که مادرم زنگ زد ببینه هنوز دستوپاهام سرجاشونن یانه.برای برداشتن گوشی مجبور بودم دستم که پر از ورقه های دلبر چیپس‌بود رو به کار‌گیرم.سپس ورقه های نازک چیپس را روی بخاری قرار داده(خودتون میدونید که من چقد بچه ی بی ریایی هستم ولی چون قبل از من خونه اجاره ی یک پسر دانشجو بوده،زمین انتخاب خوبی نبود) و تلفن مادر را جواب داده و خبر سلامتی خود را اعلام کردم.اینجوری شد که من از چیپس ها غافل شدم و یهو بعد از چند دقیقه نگاهم بهشون افتاد.یکیشو گذاشتم دهنم که مامانم گفت چی داری‌میخوری؟
گفتم: نون بربری :))))
نون بربری کرمون خشکه و سفت.دوستان من مجبورم برای اینکه عاق والدین نشم در هر موردی اعم از زیست و روابط و کار و شام و نهار و وسیله ی نقلیه دست ب پنهان کاری بزنم.اگه شما اینطوری نیستید پس گود فور یو :/
آقا نگم چقدددد خوب شده بود،به مزیت های بخاری علاوه بر نون و غذا گرم و جوراب خشک کردن ،چیپس داغ کردن هم‌اضافه شد با این حرکت خلاقانه ی من.چه میکنه این بخاری جوان.

*بچه ها بیایید سپر دفاعی در مقابل بهنام برام درست کنید.(ببین دوست عزیز یه مداد سیاه بردار.صفحه رو سیاه کن بعد با مداد رنگی زرد نقطه نقطه بزن توش.میشه عکس من :))) به خودتم آسیب وارد نکن.)
*بچه ها از عکسه لذت ببرید.و کرمانِ قشنگ در شب!

منتظرِ عارفه نشسته ام در این کافه ی پر از دودِ سیگار. من و عارفه هروقت اینجا میآییم با هوسِ سیگار برمیگردیم خانه. دو دانه سیگار قلمی و زیبا از جعبه ی سیگار بابا کش رفتم. قرار بود سیگار را من جور کنم و بقیه اش دوتایی باشد. زد زیرش و نیامد. من هم تمام قرارهای کنسل کرده اش را از ابتدای خلقت آوردم جلوی چشمانش اما فایده ای نداشت. راضی نشد به آمدن. زنگ زدم به معین . دعوایم کرد. مثل مامان ها. دوروز بعد ترش که قسط وامش عقب افتاده بود پیام داد کاش ماریجوآنا داشت. دوای دردهایش را ماریجوانا میدانست. من هم دوسیگار له شده‌ی ته کیفم را پیراهن عثمان کردم برای اهل عمل  نبودنش وگرنه ماریجوآنا که زحمتش یک پارک رفتن است. خلاصه این کافه را میتوان اولین پاتوق دونفره ی من و عارفه دانست. باهیچکس غیراز عارفه اینجا نیامده ام(البته این را دروغ میگویم). مااینجا باعارفه از غم هامان، از درهایمان، از ناکامی هایمان حرف‌میزنیم. پایمان را که بیرون میگذاریم سبک میشویم. انگار ۲بسته ی سیگار کشیده باشیم و دردهایمان را با دودش از حلق و بینی بیرون کرده باشیم تا بغض نشوند و شب، درتاریکی اتاقهایمان نریزند. من اینجا روی این صندلیِ سرد نشسته ام و منتظرِ آمدنِ عارفه به مرد ریشی بیرون نگاه میکنم که چطور دردها و غمهایش را با هر‌ کام سیگار دود میکند. به گمانم.

آقای قائد شما واقعا صابخونه ی خوبی بودین.همینکه ۲۰ سال پای زنتون موندین و قید بچه رو زدین نشون از شرافتتون داره.همینکه ۲ سال گذاشتین من تو خونتون بشینم با اجاره ی پایین و افزایش اجاره ی خیلی ناچیز ممنونتونم.همینکه ازم اجازه خواستین شمارمو بدین به املاک ینی اینکه جنتلمنید.ممنونم که خونتون شوفاژ داشت و من هیچوقت متوجه ی سرمای بیرون نشدم.ممنونم که شیر زیر سینک ظرفشویی چکه نمیکرد و دائم آشپزخونه خیس نبود.ممنونم که پرده های خونه ات تمیز بود و خونتون‌سوسک نداشت.ممنونم که درِ ورودیت از بیرون باز نمیشد(چی میسازن واقعا؟مردم عقلشونو از دست دادن)آقای قائد اینجا سه برابر خونه ی شما اجاره میدم ولی هر شب قبل از خواب با عزیزانم خداحافظی میکنم چونکه ممکنه خورشید فردارو نبینم و یخ زده ببرنم بهشت زهرا.صاحب خونه ی شماره ی ۵ وحشه و پاهامم‌دائم خیسه تو آشپزخونه.در هر صورت من ازت ممنونم و اگه خانومت اجازه بده ماچت هم میکنم.شمااولین برخورد من با اصفهانی ها بودید.دلم میخواد شمارو تعمیم بدم به کل اصفهان و صابخونه ی الان رو به کل کرمون.
کرمونی های عزیز جنگ که نیست،خواهش‌میکنم یه کم‌آروم‌تر‌هم‌رو بدریم.
ولی آقای قائد به من بگو چطوره که تو این سرما آستین‌کوتاه میپوشی؟؟
سردت‌نمیشه برادر؟خانمت چرا خط چشمشو از روی پلکش میکشه تا اصفهان؟؟ هم صابخونه های عجیبی بودید و هم عجیب ترین خط چشم های عمرم رو روی چشای خانومت دیدم. دلم‌میخواد صابخونه ای شبیه شما باشم البته بدون خط چشم‌های عجیب و با لباس گرم در هوای سرد.به خودم قول دادم اگه اینترنت رو وصل کردن ومن کارم به خودزنی و خودکشی نرسید و اگه خوب کار کردم و خوب پول در آوردم و اگه‌ کمتر اختلاس کردن و گذاشتن چیزی به ماهم برسه و اگه اقتصاد این مملکت از حالت خر تو خری در اومد درنهایت اگه شوهرم معتاد نبود و پولای منو حروم‌نکرد و باقر توقع نداشت براش ماشین بخرم و خودم سرطان نگرفتم که تمام پولم رو خرج دکتر کنم اونوقت یه آپارتمان میخرم و اجاره میدم به دخترهایی که میخوان مستقل باشن و مثل شما هیچوقت براشون صابخونه بازی(بر وزن خواهرشوهربازی)در نمیارم.

از راه دور تو و خانومت رو میبوسم :))

معین یک کتاب ازم گرفت

یه گوشش نوشته بودم "کاش معین از زندگیم میرفت بیرون"

نتیجه:

۱.مویز بخورید،برای تقویت حافظه خوبه.حافظه ی خوب که داشته باشید ،متوجه اید چه کتابی رو به امانت میدهید!

۲‌.هر فکری که به ذهنتون‌خطور کرد،سریع یه گوشه کناری پیادش نکنید!

۳.وقتی دوستتون ازتون سوال میکنه" چرا میخواستی از زندگیت‌ برم بیرون" بلند نزنید زیر خنده!

۴.یک آدم‌عاقل هیچوقت نمیخواد تنها دوست‌ماشین دارش از زندگیش‌بره بیرون!

آخرین باری که به این‌شدت خندیده بودم اینجا بود :)))

یکی از مشکلات خونه مجردی اینه که وقتی یکی دو هفته خونه نباشی و بری سریخچال و پارچ آب رو سر بکشی انگار آب مردابی که دوسه تا تمساح توش مُردن و یکی دوتاشونم زایمان کردن‌و چندتای بی ادبشونم جیش کردن ریختی تو حلقت.شاید باورتون نشه باهر دم و بازدم مزه ی مزخرف آب مونده ،زندگی فلاکت بارمو میاره جلوچشام.چی بود واقعا؟فکرکنین یه لیوان پر‌از خون با عفونت و چرک سرکشیده باشین.
معدم دو سه بار با صدای بلند گفت این چه گوهی بود خوردی تو؟
میدونین‌دنیا جای قشنگ تری‌میشد اگه‌همکار و رئیس نداشتیم.حداقل جای قشنگی میشد اگه‌رئیسمون خالمون نبود.چون میتونستیم تو دلمون گیساشو بکشیم ،بکوبیم تو شکمش و از الفاظ رکیک استفاده کنیم.متاسفانه روزای کاری خوبی نیست و من دلم میخوام تمام پیوند های خویشاوندی بین خودم و فامیل مادریم رو بدرم.البته تاقبل از پیامک واریزی.حقوقمو ریختن و بااجازتون من برم به آتیشش بکشم.فعلا نه قصد خودکشی دارم نه دریدن چیزی تا ببینم کی حقوقم‌تموم میشه.اسمشون رو باید بذارن پیامک واریزِ امید به زندگی.